تاریخچه پاستل:
تاریخچه استفاده از پاستل به سال‌های بسیار دور در زمان رنسانس باز می‌گردد. در قرن ۱۸ پاستل از محبوبیت خاصی برخوردار بوده و هنرمندان مشهور از پاستل به عنوان یک تکنیک زیبا استفاده می‌نموده‌اند.
پاستل چیست؟
پاستل یا گچ رنگ خمیره‌ای از ماده‌های رنگی آمیخته با گچ و صمغ است که به صورت چوبچه درآمده است و یکی از ابزارهای پرکاربرد در هنر نقاشی می‌باشد. پاستل شامل رنگدانه های پودری به هم چسبیده است که این رنگدانه ها در واقع همان‌هایی هستند که برای دیگر ابزارهای نقاشی مانند آبرنگ، اکرلیک ومدادرنگی نیز به کار می‌رود. نقاشی با پاستل به دلیل دارا بودن تنوع رنگی بالا، نرم و مخملی بودن بسیار لذت بخش است اما به دلیل تاثیری که از خود بر کاغذ می‌گذارد به تکنیکی خاص و متفاوت نیاز دارد. برخلاف سایر رنگ‌های مایع احتمال تخریب و از بین رفتن رنگ‌های پاستل (کم رنگ شدن) در صورت تماس با سطح بسیار زیاد است بنابراین در این حالت باید پس از اتمام کار نقاشی از اسپری فیکساتیو استفاده کرد در آموزشگاه ترنم نیز از بهترین نوع فیکساتیو استفاده می‌گردد چرا که در صورت نداشتن اطلاعات لازم در رابطه با این فیکساتیو ها پس از استفاده باعث کم رنگ شدن اثر می‌گردد و کیفیت آثار را پایین می‌آورند.
کاغذهایی که برای نقاشی با پاستل مورد استفاده قرار می‌گیرد بافت‌ها و وزن‌های متفاوتی دارند اما در مجموع ازکاغذهایی که برای نقاشی با اکرلیک و آبرنگ استفاده می‌شود دارای زبری بیش‌تر و ناهموارتر هستند چرا که پاستل به راحتی به صفحه‌های صاف نمی‌چسبند.
پاستل‌ها در چهار نوع موجود می‌باشد:
سخت، نرم، مدادی و روغنی که هر کدام ویژگی خاص خود را دارا می‌باشند. پاستل‌های نرم چسب کنار و رنگدانهٔ بیش‌تری دارند که معمولاً استوانه‌ای شکل هستند و با حداقل چسب ممکن در کنار هم قرار می‌گیرند. پاستل‌های سخت مستطیلی و دارای چسب بیش‌تری هستند و رنگدانه های کمتری دارند این نوع پاستل برای کشیدن جزییات دقیق مناسب هستند پاستل‌های مدادی شبیه مدارهای رنگی بوده با این تفاوت که در پاستل مدادی به جای رنگدانه حاوی کربن از رنگدانه های مخصوص پاستل استفاده شده است.